Władysław I Łokietek (ur. między 3 marca 1260 a 19 stycznia 1261, zm. 2 marca 1333 w Krakowie) - król Polski panujący od 1 września 1306 (jako książę) i od 20 stycznia 1320 (jako król Polski) do 2 marca 1333 roku. Przydomek Łokietek otrzymał ze względu na swój niski wzrost.
Władysław I Łokietek zasłynął jako król, które połączył rozdrobioną Polskę.
Biografia[]
Młodość[]
Władysław Łokietek właściwie nie miał swojego własnego królestwa, gdyż został najmłodszym synem Kazimierza I kujawskiego i Eufrozyny (było to trzecie małżeństwo Kazimierza I). Jego braćmi byli Leszek Czarny i Siemomysł, którzy podczas narodzin Łokietka mieli po 20 lat. Jego młodszymi braćmi byli Kazimierz II i Siemowit.
Eufrozyna pragnęła uczynić Łokietka królem. W tym celu (wedle niepotwierdzonych informacji) próbowała otruć jego starszych braci. Informacja o tym nie jest wprawdzie pewna, ale za to nie ulega wątpliwości, że zapobiegliwa mama doprowadziła do sporu pomiędzy swoim mężem Kazimierzem i jego synami z wcześniejszego małżeństwa. Skończyło się to zupełnie niefortunnie. Leszek Czarny i Siemomysł zbuntowali się przeciwko ojcu, wygrali krótką wojnę z nim i zagarnęli dla siebie część państwa.
W wieku siedmiu lat zmarł ojciec Władysława Łokietka. Leszek Czarny wówczas otrzymał Łęczycę, a Siemomysł Inowrocław. Reszta podzielonego państwa została w rękach Eufrozyny, pełniącej rolę opiekunki młodszych synów. Tę opiekę należy zresztą raczej w przenośni, bo Łokietek zaraz po śmierci ojca wyjechał do Krakowa. Na swój dwór zabrał go tamtejszy książę Bolesław Wstydliwy.
Objęcie władzy[]
W roku 1308 utracił Pomorze Gdańskie na rzecz zakonu krzyżackiego. W roku 1311 stłumił bunt wójta Alberta. Następnie w roku 1312 opanował Wielkopolskę i koronował się na króla Polski w roku 1320. Wszedł w konflikt z Janem Luksemburczykiem wspieranym przez Krzyżaków, roszczącym pretensje do tronu polskiego.
Próbował odzyskać Pomorze Gdańskie, początkowo pokojowo, później zbrojnie. Mimo odsunięcia w czasie aneksji Kujaw po bitwie pod Płowcami (1331), ostatecznie utracił je wraz z Ziemią Dobrzyńską. Sama wojna pokazała ogromne osłabienie polskiej armii podczas rozbicia dzielnicowego.
Postępowanie procesowe prowadzone przed sądem papieskim 1320-1321 w Inowrocławiu w sprawie zwrotu Pomorza Gdańskiego zakończyło się korzystnym dla Polski wyrokiem, nie uznanym jednak przez Krzyżaków.
Śmierć[]
Władysław Łokietek zmarł 2 marca 1333 roku. Został pochowany w katedrze wawelskiej.
Ciekawostki[]
Był najstarszym królem podczas koronacji. Miał 56 lat
- Aby sprawdzić, kto jest Polakiem, a kto Niemcem podczas buntów, kazał poprawnie wymówić słowa: soczewica, miele, młyn, koło. Jeśli zostały źle wypowiedziane, osobę taką zabijano.
Inni władcy o imieniu Władysław[]
- Władysław I Herman,
- Władysław II Wygnaniec,
- Władysław III Laskonogi,
- Władysław II Jagiełło,
- Władysław III Warneńczyk,
- Władysław IV Waza
Zobacz też[]
- Królowie i książęta Polski,
- Bolesław II Mały,
- Rozbicie dzielnicowe,
- Jan Muskata,
- Zamek w Kruszwicy,
- Janisław,
- Bolesław II.
Źródła[]
- Marek Kazimierz Barański, Dynastia Piastów w Polsce, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008.
- Paweł Żmudzki, Studium podzielonego królestwa. Książę Leszek Czarny, Wydawnictwo Neriton, 2000.
Ta strona zawiera treści z Historiopedii.
Oryginalny artykuł był umieszczony pod nazwą Władysław I Łokietek. Lista autorów jest dostępna w historii strony. Tekst z Historiopedii jest udostępniony na licencji CC-BY-SA 3.0. |