Stanisław Sołtys ( 27.09.1433 – 3.05.1489) - polski święty, żyjący i działający w Krakowie w okresie średniowiecza.
Biografia[]
Stanisław Sołtys, zwany Kazimierczykiem, ponieważ pochodził z krakowskiego Kazimierza. Kraków w tych czasach nie istniał samodzielnie, lecz był „trójmiastem”, na które składały się Kraków, Kleparz i Kazimierz. Trójmiasto zamieszkiwało wtedy około 5 tysięcy ludzi.
Ojciec Stanisława, Maciej, był rzemieślnikiem tkackim a zarazem rajcą miejskim. Matka Jadwiga, mieszczka, była bardzo pobożna. Młody Stanisław uczył się najpierw w szkole przyklasztornej Kanoników Regularnych na Kazimierzu a następnie studiował na Akademii Krakowskiej, gdzie uzyskał tytuł doktora teologii. W wieku 23 lat wstąpił do Klasztoru Kanoników Regularnych Bożego Ciała na Kazimierzu. Po złożeniu ślubów, w wieku 25 lat został kapłanem. Po pięciu latach powierzono mu funkcję kaznodziei i spowiednika, był także zastępcą przełożonego oraz wychowawcą młodzieży zakonnej. Stanisław Kazimierczyk pozostał kaznodzieją do końca życia (był nim przez 26 lat).
Jako kapłan zasłynął przede wszystkim tym, że w czasie panowania w Krakowie i na Kazimierzu tak zwanego „morowego powietrza”, czyli zarazy, nie opuścił wiernych, lecz pozostał z nimi. Przygotowywał ich do śmierci – spowiadał, namaszczał, udzielał Wiatyk. Podtrzymywał na duchu ludzi, którzy masowo umierali. W średniowieczu w jednej zarazie wymierało nawet 20 procent społeczeństwa. Po ustaniu epidemii ludzie żywili wobec niego taki szacunek, że zwracali się do niego słowami per „święty”.
Kult po śmierci[]
Po jego śmierci - która miała miejsce 3 maja 1489 r., w dniu Znalezienia Krzyża Świętego (w 33 roku kapłaństwa) - modlono się do niego, by wypraszał u Boga potrzebne łaski. W pierwszym roku po jego śmierci Kanonicy Regularni zanotowali 176 nadzwyczajnych łask, jakich doznali wierni za jego wstawiennictwem. Przede wszystkim były to uzdrowienia z różnych chorób. Najważniejszym świadectwem, które przyczyniło się bezpośrednio do kanonizacji błogosławionego Stanisława, jest opis uzdrowienia Piotra Komorowskiego z 1630 r.
„W Krakowie przy ul. Grodzkiej u pana Stanisława Koszyckiego zatrzymał się hrabia Piotr Komorowski (…). Ten bardzo chorował na oczy. Jedno oko już stracił, na drugie bardzo cierpiał. W swojej boleści wobec zbliżającego się całkowitego kalectwa utraty wzroku zwrócił się do błogosławionego Stanisława Kazimierczyka z prośbą o ratunek. Doznawszy natychmiastowego uzdrowienia w poniedziałek świąteczny (Zielone Święta) od razu kazał się prowadzić do grobu tego błogosławionego, pragnąc serdecznie podziękować za nadzwyczajną łaskę. W dowód wdzięczności, w swych dobrach w Suchej wybudował kościół i klasztor i oddał go zakonnikom z kościoła Bożego Ciała na Kazimierzu.”
Kanonizacja[]
Stanisław Kazimierczyk został kanonizowany w Rzymie dnia 17 października 2010 roku przez papieża Benedykta XVI. Wspomnienie liturgiczne Świętego przypada na dzień 5 maja.